Spis Treści
Święty Filip – Apostoł Jezusa
Święty Filip Neri (1515–1595) był florenckim synem notariusza Franciszka Neri i Lukrecji Mosciano, od dzieciństwa nazywanym Pippo buono – „dobrym Filipkiem” z powodu pogody ducha i zaraźliwego humoru. Już jako młody chłopak kształcił się u dominikanów z klasztoru San Marco, podziwiając gorliwego kaznodzieję Girolama Savonarolę. W wieku 17 lat wyjechał do wuj a-kupca w San Germano, lecz rychło porzucił perspektywę fortuny, wybierając życie całkowicie oddane Bogu. Od 1534 r. mieszkał w Rzymie, łącząc studia z katechizacją uliczną i nocną modlitwą w katakumbach św. Sebastiana.
Niezwykłe doświadczenie ognistej kuli w wigilię Zesłania Ducha Świętego (1544) stało się dla niego duchowym „przełomem serca” i początkiem służby chorym, ubogim oraz pielgrzymom. Filip przyjął święcenia w 1551 r., a z popołudniowych spotkań modlitewno-formacyjnych wyrosło Oratorium – wspólnota kapłanów i świeckich zatwierdzona przez papieża Grzegorza XIII w 1575. Rzymianie ochrzcili go mianem „Apostoła Rzymu” i „Proroka Radości”, bo z humorem pytał przechodniów: „Bracia, kiedy zaczniemy czynić dobro?
Symbole związane z Filipem
Najpopularniejszym atrybutem Filipa jest płonące serce lub płomień na piersi – pamiątka mistycznego stygmatu z 1544 r., kiedy ognista kula „rozsadziła” mu dwa żebra i rozpaliła niegasnący żar miłości Bożej. Świadkowie mówili, że nawet zimą chodził w rozpiętej sutannie, a wizerunki ukazują go w czarnej sutannie oratorianów z krótką peleryną (pelegryną). Ikonografia dorzuca kulę ognia unoszoną ku niebu oraz otwartą księgę – znak, że jego radość wyrastała z rozważania Słowa Bożego i przekuwania go w czyn miłosierdzia.
Kogo jest patronem?
Kościół czci Filipa przede wszystkim jako patrona Rzymu, miasta, któremu oddał życie i które duchowo odnowił. Z racji nieustannego żartu i pogody ducha opiekuje się także ludźmi humoru i radości; współczesne zestawienia dodają nawet US Special Forces, widząc w świętym wzór odwagi serca. Popularne tytuły „Apostoł Rzymu” i „Prorok Radości” uzupełniają jego patronat nad wspólnotami Oratorium, które do dziś łączą modlitwę, formację młodych i troskę o potrzebujących.
Jak zmarł?
Po czterech dziesięcioleciach spowiedzi, kazań i nieustannego towarzyszenia pielgrzymom Filip podupadł na zdrowiu, lecz do końca zachował serdeczny uśmiech. W nocy z 25 na 26 maja 1595 r. – tuż po uroczystościach Bożego Ciała – przeszedł z cichej modlitwy w Chiesa Nuova do wieczności; świadkowie relacjonują, że zmarł pogodzony i promienny, jakby „jego serce wreszcie dogoniło ogień, który je rozpalał”. Beatyfikował go Paweł V (1615), a kanonizował Grzegorz XV (12 marca 1622). Od tamtej pory relikwie świętego spoczywają w rzymskim kościele Oratorian, przyciągając pielgrzymów spragnionych nadziei i radości.
Życie Świętego Filipa
Florencja dała Filipowi talent muzyczny, dowcip i żyłkę organizatora, ale to Rzym ukształtował go na „świętego codzienności”. Zaraz po przybyciu (1534) młody przybysz uczył synów florenckiego kupca, a noce spędzał w katakumbach, rozeznając swoje powołanie. W 1544 doświadczenie stygmatu Ducha Świętego otworzyło nowy rozdział: Filip zaczął zaszczepiać miłość Chrystusa na rzymskich ulicach, w szpitalach i hospicjach.
Rok 1548 przyniósł Bractwo Przenajświętszej Trójcy – pierwszą strukturę pomocy pielgrzymom i chorym. Po święceniach kapłańskich (23 V 1551) zamieszkał przy San Girolamo della Carità, gdzie tłumy penitentów czekały, by wyspowiadać się u pogodnego kapłana, który „czytał w sercach” i nie szczędził żartów w duchu „smutny święty to żaden święty”. Z tych spotkań narodziło się Oratorium – otwarta przestrzeń modlitwy, dyskusji, śpiewu i lektury historii Kościoła. W 1575 papież Grzegorz XIII zatwierdził Congregatio Oratorii jako stowarzyszenie kapłanów i braci bez ślubów, połączonych jedynie miłością i wspólnym domem.
Filip – porównywany do Sokratesa za styl ulicznych rozmów – prowadził pielgrzymki do siedmiu bazylik, uczył młodzież radości czystości, a możnych kierował ku dziełom miłosierdzia. Do końca życia utrzymywał ascetyczną dietę, spał przy otwartych oknach, by „gorące serce” mogło oddychać. Nic dziwnego, że jego spuścizna łączy duchowość kontemplacji z duszpasterską kreatywnością, a muzyczne formy oratorium zawdzięczają mu samą nazwę.
Kiedy żył Św. Filip i jakie znaczenie ma w Kościele katolickim?
Filip Neri żył w XVI-wiecznej Italii (1515–1595), epoce reformacji, odrodzenia i tridentyńskiej odnowy Kościoła. Jego działalność przypadła na pontyfikaty od Pawła III po Klemensa VIII, kiedy Rzym potrzebował świeżego zapału ewangelizacyjnego. Filip wypełnił tę lukę: przyciągał wszystkich – od kardynałów po ulicznych grajków – prostotą serca i inteligentnym humorem.
Z Oratorium wyszli święci, muzycy i teologowie, a sama forma spotkań modlitewno-muzycznych stała się fenomenem kultury europejskiej. Dzisiejszy kalendarz liturgiczny wspomina go 26 maja, przypominając, że radość jest drogą do świętości, a żar Ducha Świętego może rozpalić nawet najbardziej „zwyczajne” życie. Filip pokazuje, iż nowa ewangelizacja zaczyna się od pytania zadawanego samemu sobie: „Kiedy naprawdę zaczniemy czynić dobro?”
Źródła wiedzy:
https://www.filipini.gostyn.pl/filipini/sw-filip-neri/,
https://filipini.pl/sw-filip-neri/
http://www.filipini.poznan.pl/patron-f.php
https://www.catholic.org/saints/saint.php?saint_id=97
Zobacz także:
Matka Boża Szkaplerzna: historia, znaczenie i praktyki duchowe
0 komentarzy