Kim był św. Stanisław Kostka?

Kim był Święty Stanisław Kostka?

Św. Stanisław Kostka, jeden z najbardziej znanych polskich świętych, jest symbolem niezłomnej wiary, odwagi i poświęcenia. Urodził się w 1550 roku w Rostkowie na Mazowszu, a jego krótkie, zaledwie 18-letnie życie stało się inspiracją dla młodzieży na całym świecie. Jako jezuita i patron Polski, dzieci oraz młodzieży, jego historia ukazuje, jak determinacja w dążeniu do powołania może prowadzić do świętości.

Dzieciństwo i Wychowanie w Wierze

Religijna atmosfera domu rodzinnego

Stanisław Kostka przyszedł na świat w rodzinie szlacheckiej herbu Dąbrowa. Jego ojciec, Jan Kostka, pełnił urząd kasztelana zakroczymskiego, a matka, Małgorzata z Kryskich, była głęboko religijną kobietą, która odegrała kluczową rolę w formacji duchowej syna. Wraz z trzema braćmi i dwiema siostrami Stanisław wychowywał się w atmosferze surowej pobożności, gdzie kładziono nacisk na modlitwę, uczciwość i skromność. Do 14. roku życia pobierał nauki w domu pod okiem Jana Bilińskiego, co ukształtowało jego wrażliwość na wiarę i wartości moralne.

Edukacja w Wiedniu – wyzwania i rozwój

W 1564 roku, mając 14 lat, Stanisław wraz ze starszym bratem Pawłem został wysłany do prestiżowego kolegium jezuitów w Wiedniu. Początkowo nauka sprawiała mu trudności z powodu braku odpowiedniego przygotowania, jednak dzięki pilności i sumienności szybko stał się jednym z najlepszych uczniów. Opanował biegle łacinę, grekę, a także uczył się niemieckiego i włoskiego. Jego życie w Wiedniu koncentrowało się na trzech ścieżkach: kolegium, kościół i dom, co świadczy o jego zdyscyplinowanym podejściu do nauki i wiary.

Droga do Powołania Zakonnego

W grudniu 1565 roku Stanisław ciężko zachorował, a jego stan był na tyle poważny, że obawiano się o jego życie. W czasie choroby doznał dwóch wizji, które odmieniły jego życie. W pierwszej św. Barbara, patronka dobrej śmierci, przyniosła mu Komunię Świętą w asyście aniołów. W drugiej ukazała mu się Matka Boża z Dzieciątkiem Jezus, polecając wstąpienie do Towarzystwa Jezusowego. Po cudownym wyzdrowieniu Stanisław postanowił zrealizować to powołanie, mimo sprzeciwu rodziny.

Ucieczka i droga do Rzymu

Decyzja o wstąpieniu do jezuitów spotkała się z oporem rodziców, którzy nie zgadzali się na zakonną drogę syna. W 1567 roku Stanisław, w tajemnicy, uciekł z Wiednia, rozpoczynając pieszą wędrówkę do Augsburga, a następnie do Dylingi, gdzie szukał wsparcia u prowincjała jezuitów, św. Piotra Kanizjusza. Ostatecznie skierowano go do Rzymu, gdzie 28 października 1567 roku został przyjęty do nowicjatu. Jego pokora, pracowitość i pobożność zyskały uznanie przełożonych, a w 1568 roku złożył śluby zakonne.

Śmierć i Dziedzictwo

Przeczucie śmierci i ostatnie dni

W sierpniu 1568 roku, zaledwie kilka miesięcy po złożeniu ślubów, Stanisław ponownie zachorował. W wigilię Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, 14 sierpnia, jego stan gwałtownie się pogorszył. Trzymając w rękach krzyż i obrazek Matki Bożej, zmarł w nocy z 14 na 15 sierpnia 1568 roku, mając zaledwie 18 lat. Przed śmiercią wyraził przekonanie, że odejdzie do nieba, by świętować Wniebowzięcie z Matką Bożą.

Kanonizacja i kult

Stanisław Kostka został beatyfikowany w 1605 roku, a kanonizowany w 1726 roku przez papieża Benedykta XIII. W 1674 roku ogłoszono go patronem Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego, a później także patronem młodzieży, studentów, ministrantów oraz Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Jego kult rozprzestrzenił się na całym świecie, a w ikonografii przedstawiany jest jako młody jezuita z aniołem, Dzieciątkiem Jezus, krzyżem lub różańcem. Sanktuaria w Rostkowie, Wiedniu i Rzymie oraz liczne kościoły pod jego wezwaniem świadczą o trwałym oddziaływaniu jego postaci.

Źródło wiedzy – https://duszpasterski.pl/zyciorys-sw-stanislawa-kostki/ 

Zobacz także – Litania do św. Stanisława Kostki